هدیه ی مهربان ترین

توی محفلی یکی از بچه های دانشگاه را می بینم. من هنوز توی این فکرم که این خانم را از کجا می شناسم( چون وقتی چهره ای برایم آشناست، مطمئنم که قبلا دیده امش. اما این که کجا و کی، یادم نمی آید معمولا. بس که خرده کاری کرده ام و جاهای مختلفی بوده ام.) که می پرسد: شما دانشگاه تهران بودی؟ ادبیات؟ فوقتم گرفتی. نه؟ جواب همه ی سوالاش بله است و من یادم می افتد که هم دانشکده ای بوده ایم. می پرسد: ادامه ندادی؟ خیلی جدی می گویم: تغییر رشته داده ام. متعجب و کنجکاو می پرسد: چی؟ باز هم جدی جواب می دهم: دکترای بچه داری. او و همه ی دوستان اطراف می خندند. خودم هم می خندم حتی. اما من با همان جدیت به حرفم اعتقاد دارم.

از بچگی دلم می خواست یک وقتی از آن کرم ابریشم های واقعی داشته باشم که وقتی از توی پیله درمی آیند، پروانه های واقعی رنگارنگ باشند. ⭐⭐⭐ مامان کرم ابریشم خریده بود برای سید علی. باید برگ توت می کندیم برایشان. تا بزرگ شوند، پیله ببندند و پروانه شوند. فردا صبح سید علی یکیشان را برد مدرسه. سه تای بقیه را گذاشتم توی در آبی ظرف پنیر. ⭐⭐⭐ صبح شده. سید علی و بعدتر من بیدار می شویم. چهار تا پیله ی سوراخ شده می بینیم. ما نمی دانیم در این چند روز، توی پیله چه اتفاقی می افتد. ما فقط شاپرک ها را می بینیم که می پ...

قابلمه رو از یخچال درآوردم و یک بشقاب غذا گرم کردم تا بخوریم. محمد حسین کاسه ی خودشو آورده و اصرار داره از توی قابلمه براش برنج سرد بریزم. می گم: مامان! دلت درد میگیره. فسقل جواب می ده: بعد دارو می خورم!😆

داریم اخبار می بینیم. یک خانم کنار دست احمدی نژاد ایستاده و دارد به خانم های برگزیده کشوری هدیه می دهد. از آقای بابا می پرسم: این خانومه زنشه یا خواهرشه؟ محمد حسین زودتر جواب می دهد: خاالشه! 😆

وقتی سید علی تنها فرزندم بود و حتی وقتی محمد حسین را باردار بودم و حتی تر وقتی محمد حسین به دنیا آمد و چند ماهه هم بود، فکر نمی کردم بتوانم بچه ای را - هر چند بچه ی دیگری که فرزند خودم است- به اندازه سید علی دوست داشته باشم. انگار اصلا آن محبت عمیق و شدید مادری را نمی شد هل بدهی کوشه ی دلت تا یک محبت خیلی کوچکتر و کمتر از آن هم تویش جا بشود. حالا اما می بینم مادری آدم را بزرگ می کند و عمیق. آن قدر که می توانی دو تا پسرت را اندازه ی هم ( و نه مثل هم) شدید و عمیق دوست داشته باشی و گاهی خودت هم شگفت زده شوی از حس های کال قدیمی ات.

آدم واقعا نمی دونه تو ذهن این بچه چی می گذره وقتی درحالی که داره با خودش حرف می زنه ، پاشو می ذاره لای کتاب حمومش و عین ساندویچ محکمش می کنه، بعد با تفنگ بهش شلیک می کنه!

ظهره. اومدیم توی اتاق تا برای محمد حسین کتاب بخونم و بخوابه. یک دفعه خورشید می ره پشت ابرا. محمد حسین بلند بلند می گه: روشن کن! روشن کن!

تا امروز من بودم که به محمد حسین آب می دادم. امروز برای اولین بار محمدحسین آب داد دستم. احساس می کنم وارد مرحله ی جدیدی شده ایم.

سیدعلی: مامان ! شاید باور نکنی ولی بعضی وقتا زنگ آخر که می شه، دوست دارم زنگ اول باشه. من: چرا مامان؟ سید علی: آخه تو مدرسه خیلی بهم خوش می گذره. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 همیشه از ملا کهای مهمم برای انتخاب دبستان سیدعلی این بوده که توی مدرسه شاد باشد و مدرسه را دوست داشته باشد؛ آن قدر که اگر یک روز مدرسه تعطیل شد، ناراحت شود. خدا را شکر الآن مدرسه اش همین طوریه. نه با ارزشیابی من؛ با اقرار صریح خود سید علی. این موضوع خیلی خوشحالم می کنه اما به همان اندازه و شاید کمی بیشتر نگرانم می کنه. اصولا من آدمی هستم که همیشه نگرانی ها سایه می اندازند روی خوشی هام. می دانم به خاطر ایمان ضعیفم است. همیشه نگران از دست دادن آن خوش حالی ام و ا...

فهرستی از کارهای محمدحسین در ۶ ساعت گذشته: - رفته از توی کشوها یه موبایل داغون قدیمی و شارژرشو ( از بین چندین شارژر) پیدا کرده و رفته زده به برق تا شارژ شه. - شیر صبحانه اش رو بعد از چند بار ریختن از یک لیوان توی یک لیوان دیگر، با دلستر قاطی کرده و ظاهرا از مزه اش هم خوشش نیومده چون بیشترش مونده. - رفته یک سبد فلزی آورده سوئیچ و دسته کلید من و دو تا کنترل تلویزیون و باطری هاشونو که درآورده ریخته توش. تو دستشویی هم می خواسته بیاردشون. - با همون لیوان شیری که ذکر شد، مرتب از آب ریز یخچال آب برمی داشته، می ریخته تو کاسه ها، ظرف ها( جای شکرش باقیه که مثل دیشب در مورد آب در آب کش ریختن پژوهش نمی کرد.) ، توی ماشین ظرفشویی رو ظرفای تمیز، تو راه آب...